Yazacaktım bir şeyler. Sonra bi şekilde vakit geçti ve istek gitti, yazacaklarımda onunla beraber gitmiş oldu.
Şimdi de içimde kalmasın diye başladım öyle.
Ne yazacaktım ki?
Önemsiz şu an.
Şu an bazı şeyler, durumlar gerçekten çok kötü.
Daha da kötü olur muydu? Ya da olur mu ki?
Bence olmasın, bu bile baya can sıkıyor.
Sanki bile deyince azmış gibi geliyor ama değil.
Çok..
Artık bir şeyleri almanın vakti geldi.
Öyle ya da böyle. Çok engeller çıkıyor.
Hiçbir şey anında veya olması gerektiği zamanda olmuyor.
Hep aksilik, aksilik, aksilik.
Gerçi sonunda olsun, yine razıyım.
Ama olmuyor. Olmayanlar çoğalmaya başladığı zaman, sıkıntılar daha da çoğalıyor.
Bir noktaya geliyorsun, durum kötü aslında ama kötü olan bu durum sana normalmiş gibi geliyor.
Anlamıyorsun sanki her şey normalmiş gibi yaşıyorsun.
Aslında anlıyorsun ama bunu nasıl yaptığını anlamıyorsun.
Ölüm ve yaşam arasında kalıyorsun.
İstediğinden değil. Anlamak için sana yol gösterenler bunlar oluyor.
Vakit geçiyor, aylardır, yıllardır geçtiği gibi.
Sen daha sıkılıyorsun, daha da kötüye gidiyor bazı şeyler.
Neyin ne zaman olacağını kestiremiyorsun.
Plan yok, ne olacak onu bilmek yok, şu an olan yok, varsa ne olduğunu bilen yok.
Bu ne biçim hikaye böyle?
Yorumlar (1)