LeBron James, Cavs’a geri döndü!
0

Günlerdir beklenen haber, bugün itibariyle geldi. Ve LeBron James, nefret edildiği(!) yere geri döndü. Şu an nefret edilecek mi?

Tabii ki hayır.

Açıkçası beklediğim bir haberdi, gerek Cavs’ın cap açması gerekse Miami’de ki durumlar bunu gayet açık belli ediyordu. Gerçi bunlara gerek kalmadan bile Lebron’un şampiyon olmak için güçlü takıma gideceğini, bu adamın ne olduğunu bilen kişiler zaten anlamıştı. Yine, savaşmayı değil, kolayı seçti. Genç ve kaliteli bir kadro, bunun yanı sıra Wiggins-Love takası konuşuluyor. Bir de bu gerçekleşirse düşünün durumu.

Buna rağmen yok bu sene şampiyon olamayız vs açıklamalarıda komik. Bana kalırsa zaten olamayacaklar ama kadronun kapasitesi şu an için uygun değilmiş havasında açıklama yapmasına gülüyorum.

Bi de bunun fanboyları(max. 15 yaş) daha şimdiden bi havalara girmeleri ayrı bir komedi tarafı. Heat-Cavs taraftar transferide bugün itibariyle gerçekleşmiş olacak. Nasıl taraftar orası size kalmış.

Cleveland Cavaliers’da 6 numaralı formayı giymeye devam edecekmiş.

Dönüşü ile ilgili yaptığı açıklamada yayınlanan mektup, metin vs:

İngilizce:

Before anyone ever cared where I would play basketball, I was a kid from Northeast Ohio. It’s where I walked. It’s where I ran. It’s where I cried. It’s where I bled. It holds a special place in my heart. People there have seen me grow up. I sometimes feel like I’m their son. Their passion can be overwhelming. But it drives me. I want to give them hope when I can. I want to inspire them when I can. My relationship with Northeast Ohio is bigger than basketball. I didn’t realize that four years ago. I do now.

Remember when I was sitting up there at the Boys & Girls Club in 2010? I was thinking, This is really tough. I could feel it. I was leaving something I had spent a long time creating. If I had to do it all over again, I’d obviously do things differently, but I’d still have left. Miami, for me, has been almost like college for other kids. These past four years helped raise me into who I am. I became a better player and a better man. I learned from a franchise that had been where I wanted to go. I will always think of Miami as my second home. Without the experiences I had there, I wouldn’t be able to do what I’m doing today.

I went to Miami because of D-Wade and CB. We made sacrifices to keep UD. I loved becoming a big bro to Rio. I believed we could do something magical if we came together. And that’s exactly what we did! The hardest thing to leave is what I built with those guys. I’ve talked to some of them and will talk to others. Nothing will ever change what we accomplished. We are brothers for life. I also want to thank Micky Arison and Pat Riley for giving me an amazing four years.

I’m doing this essay because I want an opportunity to explain myself uninterrupted. I don’t want anyone thinking: He and Erik Spoelstra didn’t get along. … He and Riles didn’t get along. … The Heat couldn’t put the right team together. That’s absolutely not true.

I’m not having a press conference or a party. After this, it’s time to get to work.

When I left Cleveland, I was on a mission. I was seeking championships, and we won two. But Miami already knew that feeling. Our city hasn’t had that feeling in a long, long, long time. My goal is still to win as many titles as possible, no question. But what’s most important for me is bringing one trophy back to Northeast Ohio.

I always believed that I’d return to Cleveland and finish my career there. I just didn’t know when. After the season, free agency wasn’t even a thought. But I have two boys and my wife, Savannah, is pregnant with a girl. I started thinking about what it would be like to raise my family in my hometown. I looked at other teams, but I wasn’t going to leave Miami for anywhere except Cleveland. The more time passed, the more it felt right. This is what makes me happy.

To make the move I needed the support of my wife and my mom, who can be very tough. The letter from Dan Gilbert, the booing of the Cleveland fans, the jerseys being burned — seeing all that was hard for them. My emotions were more mixed. It was easy to say, “OK, I don’t want to deal with these people ever again.” But then you think about the other side. What if I were a kid who looked up to an athlete, and that athlete made me want to do better in my own life, and then he left? How would I react? I’ve met with Dan, face-to-face, man-to-man. We’ve talked it out. Everybody makes mistakes. I’ve made mistakes as well. Who am I to hold a grudge?

I’m not promising a championship. I know how hard that is to deliver. We’re not ready right now. No way. Of course, I want to win next year, but I’m realistic. It will be a long process, much longer than it was in 2010. My patience will get tested. I know that. I’m going into a situation with a young team and a new coach. I will be the old head. But I get a thrill out of bringing a group together and helping them reach a place they didn’t know they could go. I see myself as a mentor now and I’m excited to lead some of these talented young guys. I think I can help Kyrie Irving become one of the best point guards in our league. I think I can help elevate Tristan Thompson and Dion Waiters. And I can’t wait to reunite with Anderson Varejao, one of my favorite teammates.

But this is not about the roster or the organization. I feel my calling here goes above basketball. I have a responsibility to lead, in more ways than one, and I take that very seriously. My presence can make a difference in Miami, but I think it can mean more where I’m from. I want kids in Northeast Ohio, like the hundreds of Akron third-graders I sponsor through my foundation, to realize that there’s no better place to grow up. Maybe some of them will come home after college and start a family or open a business. That would make me smile. Our community, which has struggled so much, needs all the talent it can get.

In Northeast Ohio, nothing is given. Everything is earned. You work for what you have.

I’m ready to accept the challenge. I’m coming home.
 

Türkçe Çeviri:

Kimsenin nerede basketbol oynamak istediğimi umursamadığı zamanlar, Kuzeydoğu Ohio’da bir çocuktum. Orada yürüdüm, orada koştum, orada ağladım, orada kanadım. Buranın benim kalbimde çok özel bir yeri var. Gelişimimi buradaki insanlar izledi. Bazen kendimi onların oğlu gibi hissediyorum. Tutku bazen bastırılamayabilir. Ancak beni tetikliyor. Onlara verebileceğim kadar ümit vermek istiyorum. Hala zamanım varken onlara yeniden ilham kaynağı olmak istiyorum. Benim Kuzeydoğu Ohio ile olan ilişkim basketboldan çok daha büyük. Dört yıl önce bunu bilemedim; şimdi biliyorum.

2010’da Boys & Girls Club’ta oturuşumu hatırlıyor musunuz? Düşünüyordum, ‘bu gerçekten zor’ diye… Hissedebiliyordum. Yaratmak için uzun bir süre uğraştığımız şeyi terk etmek üzereydim. Eğer aynı şeyi bir kez daha yapacak olsam, açıkça söyleyeyim ki bazı şeyler farklı olurdu. Ancak yine de terk ettim. Miami, diğer çocuklar için üniversiteye gitmek neyse benim için de öyle bir şeydi. Geride kalan dört yıl bugünkü halime ulaşmama yardım etti. Daha iyi bir oyuncu ve daha iyi bir adam oldum. Dahil olmak istediğim bir kulüpten birçok şey öğrendim. Miami’yi her zaman ikinci evim gibi göreceğim. Orada kazandığım tecrübeler olmasa, bugünkü halime ulaşamazdım.

Miami’ye gittim çünkü D-Wade ve CB (Chris Bosh) vardı. UD’i (Udonis Haslem) tutmak için fedakarlık yaptık. Rio’nun (Mario Chalmers) büyük abisi olmayı sevdim. Bir araya gelirsek birlikte mucizevi bir şeyler başarabileceğimize inandım. Ve tam olarak da bunu yaptık! Gitmenin en zor yanı bu çocuklarla birlikte yaptığımız şeylerdi. Bazılarıyla konuştum, diğerleriyle de konuşacağım. Başardıklarımızı hiçbir şey değiştiremeyecek. Hayat boyu kardeş kalacağız. Micky Arison ve Pat Riley’e bana verdikleri muhteşem dört yıl için minnettarım.

Bu denemeyi yapacağım çünkü kesintisiz bir şekilde kendimi bu insanlara açıklamak istiyorum. Kimsenin ‘Erik Spoelstra ve o bir araya gelemediler’, ‘Riles ve o bir araya gelemediler’, ‘Heat, takımı bir arada tutamadı’ diye düşünmesini istemiyorum. Çünkü bu doğru değil.

Bir basın açıklaması ya da parti verecek de değilim. Bundan sonra yapılacak şey çalışmak.

Cleveland’ı terk ettiğimde bir görevdeydim. Şampiyonluklar arıyordum, ve biz iki tane kazandık. Miami bu hissi bilir. Ancak bizim şehrimiz uzun, çok uzun yıllardır bu hissi tatmadı. Hedefim kazanabildiğim kadar şampiyonluk kazanmak, şüphesiz. Benim için önemli olan, kupayı yeniden Kuzeydoğu Ohio’ya getirmek.

Her zaman Cleveland’a dönüp kariyerimi orada bitirmeye inandım. Sadece ne zaman olacağını bilemiyordum. Sezon bittiğinde serbest kalmak aklımda bile yoktu. Ancak iki oğlum ve bir kıza hamile bir eşim var. Çocuklarımı evimde büyütmek istedim. Diğer takımları da düşündüm. Ancak Miami’yi Cleveland dışında bir şehir için terk edemezdim. Zaman geçtikçe bundan emin oldum, bu yüzden çok mutluyum.

Dan Gilbert’ın mektubu, Cavaliers taraftarlarının yuhalamaları, yakılan formalar… Bunları görmek çok zordu. Duygularım karma karışıktı. Çıkıp ”Tamam, bir daha bu insanlarla uğraşmak istemiyorum” demek kolaydı. Ancak işin diğer boyutunu düşünüyorsunuz. Ya ben böyle bir sporcuyu izleyen bir çocuk olsaydım, bu sporcu benim hayatımı iyileştirecek biriyken bizi terk etseydi? Ben ne yapardım? Dan ile görüştüm, yüz yüze, erker erkeğe. Üzerinde konuştuk. Herkes hata yapar. Ben de hatalar yaptım. Kime kin güdebilirim ki?

Bir şampiyonluk sözü vermiyorum. Biliyorum bu sözü tutmak zor. Şu anda da hazır değiliz, olmaz. Elbette bu sezon kazanalım isterim ancak ben gerçekçiyim. Bu uzun bir süreç olacak, 2010’da olduğundan çok daha uzun. Sabrım sınanacak. Biliyorum. Genç bir takım ve koç var. Ben biraz daha eski kafa olacağım. Ancak takımı bir araya getirmek ve onları gidebileceklerine inanamayacakları bir noktaya taşımak istiyorum. Kendimi bir mentor gibi görüyorum ve bu yetenekli gençlere liderlik etmek beni heyecanlandırıyor. Kyrie Irving’in ligdeki en iyi oyun kuruculardan biri olmasına yardım edebilirim. Tristan Thompson ve Dion Waiters’ı üste taşıyabilirim. Ve favori takım arkadaşlarımdan biri olan Anderson Varejao ile yeniden bir arada oynamak için sabırsızım.

Bu karar kadro ya da organizasyonla ilgili değil. Kararımı basketbolun ötesinde bir karar olarak değerlendiriyorum. Liderlik etmek ve bu işi fazlasıyla ciddiye almak gibi bir sorumluluğum var. Varlığım Miami’de fark yaratabilir, ancak memleketimde daha fazlasını yapacaktır. Kuzeydoğu Ohio’daki çocukları istiyorum, tıpkı sponsorluklarını üstlendiğim yüzlerce Akron’lu üçüncü sınıf öğrenciler gibi… Yetişebilecekleri daha iyi bir yer olmadığını görsünler. Belki bazıları basketbol dışında üniversiteden mezun olup eve dönecek ve bir aile ve iş kuracaklar. Bu bile beni gülümsetir. Büyük zorluklar çeken ahalinin alabileceği tüm yeteneklileri geri almalarını istiyorum.

Kuzeydoğu Ohio’da hiçbir şey kimseye verilmez, alınır. Sahip olduğunuz şeyler için çalışırsınız.

Bu mücadeleyi kabul etmeye hazırım. Evime dönüyorum.

  • 0
    be_endim
    Beğendim
  • 0
    alk_
    Alkış
  • 0
    _zg_n
    Üzgün
  • 0
    komik
    Komik
  • 0
    sinirli
    Sinirli
  • 0
    sevdim
    Sevdim

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir