Friedrich Nietzsche‘nin yaşadığı süre boyunca yazılarında hep çıkış noktası Amor Fati idi, yani kader sevgisi anlayışını benimsemişti.
Nietzsche deyince tabii ki çok şey yazılır, konuşulur ama alakasız gibi gözüksede aklıma Abluka Alarm‘ın “Yalnızlık İki Satır” şarkısındaki “Değerlidir hayat, yüklemeli insanı bilgiyle fakat çocuklar neden okumuyorlar hiç Nietzsche?” kısmı geldi.
Evet, neden okumuyorlar hiç Nietzsche?
İşte o dizeler;
Deniz kıyısında bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır.
Güneş onu yakıp kavurur.
O da tanrı’ya yakarır keşke güneş olsaydım diye.
“Ol” der tanrı. güneş oluverir.
Fakat bulutlar gelir örter güneşi, hükmü kalmaz.
Bulut olmak ister. “ol” der tanrı. bulut olur.
Rüzgâr alır götürür bulutu, rüzgârın oyuncağı olur.
Rüzgâr olmak ister bu kez. ona da “ol” der tanrı.
Rüzgâr her yere egemen olur, fırtına olur, kasırga olur.
Her şey karşısında eğilir.
Tam keyfi yerindeyken koca bir kayaya rastlar.
Ordan eser burdan eser, kaya bana mısın demez!
Bildiniz, tanrı kaya olmasına da izin verir.
Dimdik ve güçlü durmaktadır artık dünyaya karşı…
Bir sabah sırtında bir acı ile uyanır….
Bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır. ..
“Amor fati – Nietzsche”
(Kaderini sev – belki seninki en iyisidir)
